De beertjespyjama

Berichtjes, telefoontjes, connectieverzoeken, alles kreeg ik de afgelopen weken. Allemaal naar aanleiding van mijn vorige blogpost (klik!). En daar was dan eindelijk een mogelijkheid, een baan. Het was serieus, want er werd al gesproken over gesprekken en een assessment. Zo ver kwam het in ieder geval nog niet eerder. Ik droomde weg bij het idee dat ook ik een baan had. Had ik die blogpost toch niet voor niets geschreven. Maar toen kreeg ik een berichtje: helaas Britt, ik moet je toch vertellen dat je bent afgewezen, geen ervaring. Maar, ehm, dus ook geen gesprek? type ik terwijl ik verbaasd naar mijn laptopscherm kijk. 'Nee, je bent een te groot risico aangezien je geen ervaring hebt'. Doei baan, hallo diepe teleurstelling.

De teller met afwijzingen bereikt een nieuw hoogtepunt en de verwachting onder naasten is dat dit gevoel wel 'went', maar het went helemaal niet. Hoewel ik echt van mijn weekendbaantje hou, is dit niet hetgeen wat ik op dagelijkse basis wil doen. Ik wil mijn scholing van de laatste 4 jaar in praktijk brengen en niet mensen kleren verkopen. Maar welke 'waaghals' wil mij, bestempeld als risico, in zijn bedrijf nemen? Blergh. Zo veel teleurstellingen in zo'n korte tijd, hoe ga je daar makkelijk mee om als het om jou persoonlijk gaat? 

Al snel werd ik uitgenodigd om met een vriendin te gaan shoppen in Eindhoven, ik kon wel een oppepper gebruiken. Langzaam schuifelen we in de menigte, want het is druk. We kijken elkaar aan, geen woorden nodig, we irriteren ons allebei aan de oma's die halverwege met rollator en andere attributen blijven staan of mensen die besluiten midden in het pad een gesprek te houden. Na een middagje klagen, lachen en winkelen kom ik thuis met een gloednieuwe beertjespyjama. Ja, ik herhaal: een beertjespyjama.

Ik weet nog vroeger hoe blij ik kon zijn met een nieuwe pyjama, de hele dag danste ik in het rond met mijn pyjama aan. Als ik niet naar school hoefde tenminste. Mijn zus had de nieuwste hitzone of britney cd, die veel te hard aanstond en lucky me had prima geluid op het kamertje ernaast. Mijn enige zorg in die die dagen was of ik van mijn vader de 'Super Nintendo' beneden mocht aansluiten. Ohja en boos zijn als ik in bad moest, want dat vond ik maar niks, al dat schuim in mijn gezicht: jak.

In ieder geval, vanavond ga ik nog even een downer zijn, morgen ga ik weer met goede moed achter mijn laptop zitten om te gaan solliciteren. Er moet toch iemand zijn die wel eens een gokje durft te wagen? Een risico durft te nemen? Voor nu ga ik  richting de dichtstbijzijnde wijnverkoper, natuurlijk braaf met een ID deze keer.

Het leed dat werkeloosheid heet

Een brok frustratie. Dat is het. Vier jaar lang werk je jezelf uit de naad, vooral dat laatste stukje school is de hel op aarde genaamd scriptie. Daar stond ik dan afgelopen juli, intens trots en gelukkig met mijn diploma communicatie in de hand. Het is inmiddels oktober en ik ben werkeloos, samen met mijn onlangs gepensioneerde vader zit ik grotendeels thuis. Niet echt het plan dat ik voor ogen had toen ik mezelf een jaar geleden doodwerkte om alles op tijd te halen. 

Terwijl mijn konijnen met een lege schoenendoos aan de haal gaan slurp ik nog maar eens van mijn half-lauwe koffie.Ondertussen struin ik maar weer alle vacaturewebsites een voor een af. Elk bedrijf heeft wel weer een reden om mij niet aan te nemen, jong, onervaren. Vooral dat laatste, maar hoe moet ik in godsnaam 3-5 jaar ervaring hebben, 23 jaar oud zijn en een vierjarige voltijd studie achter de rug hebben? Voor een junior functie? What the fuck. Prestatiedruk. 

Na deze weken van afwijzing ben ik totaal niet meer kieskeurig. HBO of MBO, het maakt niet meer uit, fulltime, parttime, tijdelijk, alles is goed. Communicatie of iets dat erop lijkt, allemaal prima. Zelfs zonder specifiek naar mijn specialisatie en niveau te kijken regent het afwijzingen. Zelfs zonder die drang om de beste te willen zijn, de lat torenhoog te leggen, lijkt het alsof ik er allemaal niet aan kan voldoen. Veel mensen om mij heen die ook zijn afgestudeerd lijken met hetzelfde probleem te kampen. 'Als je iets in de techniek of ICT doet, dan pas heb ik werk voor je' hoorde een vriendin van mij bij een uitzendbureau. Mijn oren flapperde. Zucht. 

Die jungle waar je doorheen moet om een baan te vinden herinnert mij aan de tijden dat je jezelf probeerde te bewijzen tegenover anderen. 'Ja ik ben echt 16', terwijl je daar als 15-jarige snotneus aan de kassa van de AH stond met een fles wijn. Terwijl ik afgelopen weekend boodschappen deed, mijn moeder probeerde af te rekenen kwam er een stotterend stemmetje van een caissière: 'eh kan zij zich legitimeren?'. Die 'zij' ging dus over mij. Nadat ik van de eerst schok bekomen was, mijn moeder rood aanliep van woede en ik mezelf niet kon legitimeren mochten we de flesjes wijn weer inleveren. 

Als we nu eens allemaal stoppen met een maskertje op te zetten (vooral die horrorclowns, ff serieus) en gewoon laten zien wie we echt zijn, hoeven we allemaal niet zo gek te doen. Of depressief te worden om de hashtag #PERFECTLIFE. Dan heb ik gewoon een baan en is het gedaan met het leed dat werkeloosheid heet.

Genoten van deze blogpost? Help mij dan asjeblieft met bovenstaande column in Metro: klik!

What the Britney Bitch

Long time no writing. Ik was lang bezig met bedenken waarover ik moest gaan schrijven, een tijdje geleden werd ik opgemerkt door niemand minder dan het blad Flair. Iemand van de redactie had mijn blogposts gelezen en vond ze goed, waarna ik een interview kreeg in Flair, een super eer, maar daarmee voelde ik toch dat weer eens de blogpen in handen moest nemen en moest schrijven. Dus, komt 'ie dan hè. 

Vandaag is het dinsdag en deze dag zorgt weer voor de nodige (levens)moeheid. Je mag niet meer aangeven dat je moe, zwak, misselijk bent, want daar heb je namelijk de maandag al voor gehad. Het weekend lijkt mijlen ver weg en dat is voor mij een prima aanleiding om aan een nieuwe post te beginnen. Ook voldoet het prima aan de term 'studie ontwijkend gedrag'.

Ik start maar weer een nieuwe internetpagina, een webshop. 'The crazy days', van ons oh zo bekende warenhuis. Dat warenhuis wat ineens 'high end' wil worden. Zo jammer en beetje belachelijk. Ik hield van die gekke dagen waar kortpittig kapsel kroketjes van middelbare leeftijd elkaar het winkelleven zuur maakte, alles voor de korting. Ik scrol verder, wat moet je anders met je dag. Nu de Facebookpagina  'all day zeiken' weg is, de meest domme Facebookrage tot nu toe, heb ik geen leedvermaak meer om mee te lachen. Niemand interesseerde het iets waar jij over wilde zeiken, maar toch was het soms herkenbaar en grappig. Het intrigeert me hoe driekwart van Nederland precies weet waar ik het over heb.  Is het een slaaptekort omdat we zo veel online zijn, waardoor we juist weer meer onzin posten? Of hebben we gewoon een saai kutleven wat we verhullen op sociale media door constant online te zijn en elkaar proberen te overtreffen met onze posts? Want dat is dit Facebook toch? Een manipulatieve machtsstrijd voor aandacht? 

Om iedereen nog iets meer in de stemming te laten komen wordt aan het einde van deze week de klok weer verzet en mogen de winterdepressies weer van start gaan. Als we nou van dit feit gebruik maken en zorgen voor een beetje extra slaap, zodat zelfs de 'wie heeft tips voor mijn broodje pindakaas'- type Facebookmensen een beetje bij verstand zouden komen.  Dan zou er ons heel wat onzin op sociale media bespaart worden. Met wat minder sociale media en wat meer slaap zou iedereen wat gelukkiger zijn. Voorbeeld: zou met genoeg slaap een naam als Xess Xava überhaupt worden gegeven aan een kindje? Don't think so. Maar laten we het Yo niet kwalijk nemen met al die 'fillers' in haar mooie hoofdje. Oh nee, dat was de belichting in combinatie met een hormonenkuur. Sorry Yo!

En denk ook even aan al die 'springers', want het springseizoen is weer geopend hoor. Vooral het traject Eindhoven - Maastricht is een populaire eindbestemming, die de komende weken wel weer veelvuldig zal worden gebruikt. Ik zal jullie maar niet meer lastig vallen met mijn springverhalen en ervaringen. Daar heb ik nu wel genoeg aandacht aan besteed in eerdere posts. Verder zorgt het stokbrood van 122 meter niet echt voor meer intelligente variatie op mijn tijdlijn. Ik denk dat ik mezelf moet overgeven aan een dinsdag waar zelfs de sterkste koffie en redbull niet tegenop kan. Of nog beter, laat ik in mijn bed kruipen en gewoon gaan slapen. Dan is het klaar met deze onzin, in ieder geval voor een paar uurtjes.

Afscheid nemen bestaat niet

Of toch wel? Vandaag 23 januari, deadline dag. Dit is mijn (voorlopig) laatste post. Bedankt voor alle leuke berichtjes, voor alle views en voor de leuke reacties en soms iets minder leuke reacties. Ik ben heel blij dat ik deze module op school heb gekozen en 40 te gekke berichten mocht schrijven. Wilde graag mijn schrijfstijl verbeteren, dat is redelijk gelukt, maar het kan natuurlijk altijd beter! Wie weet kom ik nog wel terug met mijn blog, maar dan enkel op actualiteiten gericht en niet meer zo vaak.  Wat vind jij?

Ach ja, wie weet wat de toekomst brengt! 

Voor nu, heel erg bedankt voor het lezen. En remember: IT'S BRITNEY BITCH! 

Deadlinedag

Het is weer zo ver, vandaag moet alles worden ingeleverd. Om het nog even een tikje erger te maken staan ook mijn tentamens weer voor de deur. Ik haat het, het levert veel stress op. Daarbij moet ik ook nog eens een planning maken, iets waar ik ontzettend slecht in ben en mezelf er vervolgens dan niet aan houdt. Uiteindelijk levert het alleen nog maar meer stress op.

Na een presentatie te hebben gegeven over cijfertjes, haal ik opgelucht adem. Zelf heb ik niets met cijfers, mijn groepsgenootjes ook niet, maar mijn vader wel. Heel handig, als je het nodig hebt.  Daarna mag ik weer naar huis. Niet om gezellig thuis met mijn moeder te gaan kletsen of om online te shoppen, nee, leren. Helaas zal mijn boek de komende dagen mijn soulmate zijn. De witte wijn gaat weer in de kast, tot over 2 weken vriend!

De discussie over de basisbeurs

Gisteren keek ik weer eens naar Jinek, ja dat mens wat ik in een eerdere blog zo afzeikte. Teruglezen? Dat kan hier. Vandaag ga ik het maar weer eens hebben over Jinek in combinatie met de naderende afschaffing van de basisbeurs. Jongeren die in september aan een nieuwe studie beginnen hebben pech, ze ontvangen geen basisbeurs meer. De OV-jaarkaart waarmee je gratis met de trein kan reizen blijft wel bestaan.

Jinek had naast de minister van onderwijs, ook drie jongeren uitgenodigd. Eentje was lid van FNV Jong, een student zat momenteel op een HBO en de laatste zat nu in de zesde klas van VWO. Als blikken konden doden had mevrouw FNV binnen een aantal seconden de minister gedood. Nadat FNV klaar was met haar spannende betoog over hoe studenten al hard werken en daarmee net de kosten kunnen betalen, snapte ze niet hoe de minister studenten ook nog eens die 100 euro basisbeurs kon afnemen.

De jongen die momenteel HBO studeert begon gelijk met dat hij nu waarschijnlijk geen master meer wil doen. Het eerste wat ik dacht was: huh? je krijgt sowieso geen basisbeurs meer als je van HBO naar WO gaat, dus waar heeft hij het over? Het was voor hem in ieder geval duidelijk dat hij het niet waard vond om zoveel kosten te maken. Begrijpelijk vind ik.

Als laatste was het meisje uit de zesde klas aan de beurt, zij reageerde met: ik wilde twee studies doen, maar wil daar nu vanaf zien. MEISJE, twee studies tegelijk? WAAROM, en HOE DAN? Ze vond het een principiële kwestie. Tja, wat moet ik hier nou over zeggen?

Zoals in mijn eerder blog over de basisbeurs te lezen is, snap ik wel dat er iets gedaan wordt aan het huidige beleid. Het was nu ook allemaal wel erg makkelijk en iedereen is ineens hooggeschoold waardoor we een banentekort hebben. Van de andere kant: iedereen moet in mijn optiek minimaal 1 studie kunnen volgen en afmaken. Degenen die dan blijven switchen en/of hogerop willen klimmen moeten dan zelf ook maar wat bijleggen, het is investeren in je eigen toekomst. Daarnaast maken studenten dan misschien wat bewuster een studiekeuze, je wil namelijk niet weten hoeveel jongeren maar gewoon blindelings een studie uitkiezen en er na een jaartje mee stoppen omdat het toch niet zo leuk is.

To study or not to study

Vandaag wordt er gestemd in de eerste kamer over het leenstelsel, wanneer dit erdoorheen komt betekend dit, dat vanaf aankomend collegejaar nieuwe studenten geen basisbeurs meer krijgen. Tenzij je ouders niet zo veel verdienen (onder de 46.000 per jaar), dan ga je zelfs meer geld ontvangen (zo'n 100 euro extra per maand).

Er is onder de studenten natuurlijk veel discussie, de meesten vinden dat afschaffing dom is en het veel studenten onmogelijk maakt om te gaan studeren. Tja, als je je basisbeurs rechtstreeks in het café opdrinkt snap ik dat je dat vervelend vindt, want daar wordt het in mijn ogen toch wel vaak voor gebruikt. Natuurlijk is die 100 euro per maand leuk om te krijgen, ik zou liegen als ik zou zeggen dat ik dat niet vond. 

Het was de laatste jaren wel erg makkelijk, je mocht zelf kiezen welke studie je deed en zolang je maar binnen 10 jaar afstudeerde was er niets aan het handje. Dat hield dus ook in dat velen zo vaak switchten van opleiding dat ik zelf de tel niet meer bij kon houden, werd allemaal betaald. Beetje vreemd. 

Verder vond ik het ook altijd frappant dat wanneer je na je MBO opleiding koos om nog een HBO te gaan volgen je deze jaren allemaal betaald kreeg met studiefinanciering (ik meen 2x 4 jaar), maar wanneer je van HBO door wilde naar een WO dit niet het geval was. En dan maar klagen dat iedereen te hoog opgeleid raakt, zo snap ik dat wel ja. 

In mijn ogen zou je gewoon ieder individu 4 jaar lang moeten bijstaan met studiefinanciering, haal je het niet in 4 jaar? Dan moet je zelf maar in de buidel tasten, hetzelfde voor wanneer je wil doorstuderen. Dan heb je het iedereen mogelijk gemaakt te gaan studeren, maar is studievertraging of een vervolgstudie een bewuste eigen keuze en hou je iedereen zo veel mogelijk op z'n eigen niveau waardoor je hoog- en laagopgeleiden meer in balans houdt.