De beertjespyjama

Berichtjes, telefoontjes, connectieverzoeken, alles kreeg ik de afgelopen weken. Allemaal naar aanleiding van mijn vorige blogpost (klik!). En daar was dan eindelijk een mogelijkheid, een baan. Het was serieus, want er werd al gesproken over gesprekken en een assessment. Zo ver kwam het in ieder geval nog niet eerder. Ik droomde weg bij het idee dat ook ik een baan had. Had ik die blogpost toch niet voor niets geschreven. Maar toen kreeg ik een berichtje: helaas Britt, ik moet je toch vertellen dat je bent afgewezen, geen ervaring. Maar, ehm, dus ook geen gesprek? type ik terwijl ik verbaasd naar mijn laptopscherm kijk. 'Nee, je bent een te groot risico aangezien je geen ervaring hebt'. Doei baan, hallo diepe teleurstelling.

De teller met afwijzingen bereikt een nieuw hoogtepunt en de verwachting onder naasten is dat dit gevoel wel 'went', maar het went helemaal niet. Hoewel ik echt van mijn weekendbaantje hou, is dit niet hetgeen wat ik op dagelijkse basis wil doen. Ik wil mijn scholing van de laatste 4 jaar in praktijk brengen en niet mensen kleren verkopen. Maar welke 'waaghals' wil mij, bestempeld als risico, in zijn bedrijf nemen? Blergh. Zo veel teleurstellingen in zo'n korte tijd, hoe ga je daar makkelijk mee om als het om jou persoonlijk gaat? 

Al snel werd ik uitgenodigd om met een vriendin te gaan shoppen in Eindhoven, ik kon wel een oppepper gebruiken. Langzaam schuifelen we in de menigte, want het is druk. We kijken elkaar aan, geen woorden nodig, we irriteren ons allebei aan de oma's die halverwege met rollator en andere attributen blijven staan of mensen die besluiten midden in het pad een gesprek te houden. Na een middagje klagen, lachen en winkelen kom ik thuis met een gloednieuwe beertjespyjama. Ja, ik herhaal: een beertjespyjama.

Ik weet nog vroeger hoe blij ik kon zijn met een nieuwe pyjama, de hele dag danste ik in het rond met mijn pyjama aan. Als ik niet naar school hoefde tenminste. Mijn zus had de nieuwste hitzone of britney cd, die veel te hard aanstond en lucky me had prima geluid op het kamertje ernaast. Mijn enige zorg in die die dagen was of ik van mijn vader de 'Super Nintendo' beneden mocht aansluiten. Ohja en boos zijn als ik in bad moest, want dat vond ik maar niks, al dat schuim in mijn gezicht: jak.

In ieder geval, vanavond ga ik nog even een downer zijn, morgen ga ik weer met goede moed achter mijn laptop zitten om te gaan solliciteren. Er moet toch iemand zijn die wel eens een gokje durft te wagen? Een risico durft te nemen? Voor nu ga ik  richting de dichtstbijzijnde wijnverkoper, natuurlijk braaf met een ID deze keer.

Het leed dat werkeloosheid heet

Een brok frustratie. Dat is het. Vier jaar lang werk je jezelf uit de naad, vooral dat laatste stukje school is de hel op aarde genaamd scriptie. Daar stond ik dan afgelopen juli, intens trots en gelukkig met mijn diploma communicatie in de hand. Het is inmiddels oktober en ik ben werkeloos, samen met mijn onlangs gepensioneerde vader zit ik grotendeels thuis. Niet echt het plan dat ik voor ogen had toen ik mezelf een jaar geleden doodwerkte om alles op tijd te halen. 

Terwijl mijn konijnen met een lege schoenendoos aan de haal gaan slurp ik nog maar eens van mijn half-lauwe koffie.Ondertussen struin ik maar weer alle vacaturewebsites een voor een af. Elk bedrijf heeft wel weer een reden om mij niet aan te nemen, jong, onervaren. Vooral dat laatste, maar hoe moet ik in godsnaam 3-5 jaar ervaring hebben, 23 jaar oud zijn en een vierjarige voltijd studie achter de rug hebben? Voor een junior functie? What the fuck. Prestatiedruk. 

Na deze weken van afwijzing ben ik totaal niet meer kieskeurig. HBO of MBO, het maakt niet meer uit, fulltime, parttime, tijdelijk, alles is goed. Communicatie of iets dat erop lijkt, allemaal prima. Zelfs zonder specifiek naar mijn specialisatie en niveau te kijken regent het afwijzingen. Zelfs zonder die drang om de beste te willen zijn, de lat torenhoog te leggen, lijkt het alsof ik er allemaal niet aan kan voldoen. Veel mensen om mij heen die ook zijn afgestudeerd lijken met hetzelfde probleem te kampen. 'Als je iets in de techniek of ICT doet, dan pas heb ik werk voor je' hoorde een vriendin van mij bij een uitzendbureau. Mijn oren flapperde. Zucht. 

Die jungle waar je doorheen moet om een baan te vinden herinnert mij aan de tijden dat je jezelf probeerde te bewijzen tegenover anderen. 'Ja ik ben echt 16', terwijl je daar als 15-jarige snotneus aan de kassa van de AH stond met een fles wijn. Terwijl ik afgelopen weekend boodschappen deed, mijn moeder probeerde af te rekenen kwam er een stotterend stemmetje van een caissière: 'eh kan zij zich legitimeren?'. Die 'zij' ging dus over mij. Nadat ik van de eerst schok bekomen was, mijn moeder rood aanliep van woede en ik mezelf niet kon legitimeren mochten we de flesjes wijn weer inleveren. 

Als we nu eens allemaal stoppen met een maskertje op te zetten (vooral die horrorclowns, ff serieus) en gewoon laten zien wie we echt zijn, hoeven we allemaal niet zo gek te doen. Of depressief te worden om de hashtag #PERFECTLIFE. Dan heb ik gewoon een baan en is het gedaan met het leed dat werkeloosheid heet.

Genoten van deze blogpost? Help mij dan asjeblieft met bovenstaande column in Metro: klik!