De teller met afwijzingen bereikt een nieuw hoogtepunt en de verwachting onder naasten is dat dit gevoel wel 'went', maar het went helemaal niet. Hoewel ik echt van mijn weekendbaantje hou, is dit niet hetgeen wat ik op dagelijkse basis wil doen. Ik wil mijn scholing van de laatste 4 jaar in praktijk brengen en niet mensen kleren verkopen. Maar welke 'waaghals' wil mij, bestempeld als risico, in zijn bedrijf nemen? Blergh. Zo veel teleurstellingen in zo'n korte tijd, hoe ga je daar makkelijk mee om als het om jou persoonlijk gaat?
Al snel werd ik uitgenodigd om met een vriendin te gaan shoppen in Eindhoven, ik kon wel een oppepper gebruiken. Langzaam schuifelen we in de menigte, want het is druk. We kijken elkaar aan, geen woorden nodig, we irriteren ons allebei aan de oma's die halverwege met rollator en andere attributen blijven staan of mensen die besluiten midden in het pad een gesprek te houden. Na een middagje klagen, lachen en winkelen kom ik thuis met een gloednieuwe beertjespyjama. Ja, ik herhaal: een beertjespyjama.
Ik weet nog vroeger hoe blij ik kon zijn met een nieuwe pyjama, de hele dag danste ik in het rond met mijn pyjama aan. Als ik niet naar school hoefde tenminste. Mijn zus had de nieuwste hitzone of britney cd, die veel te hard aanstond en lucky me had prima geluid op het kamertje ernaast. Mijn enige zorg in die die dagen was of ik van mijn vader de 'Super Nintendo' beneden mocht aansluiten. Ohja en boos zijn als ik in bad moest, want dat vond ik maar niks, al dat schuim in mijn gezicht: jak.
In ieder geval, vanavond ga ik nog even een downer zijn, morgen ga ik weer met goede moed achter mijn laptop zitten om te gaan solliciteren. Er moet toch iemand zijn die wel eens een gokje durft te wagen? Een risico durft te nemen? Voor nu ga ik richting de dichtstbijzijnde wijnverkoper, natuurlijk braaf met een ID deze keer.
